Walentynki to dla mnie święto, które zajmuje szczególne miejsce w moim sercu. I zaskoczę was pewnie, bo nie jest tak dlatego, że jestem jakoś specjalnie romantyczna. O nie, wręcz odwrotnie, kogokolwiek nie zapytacie raczej stwierdzi, że wręcz przeciwnie. Daleko mi do wielkich uniesień i niekontrolowanych porywów serca. Od wielu lat szczęśliwie kocham i jestem kochana, ale na pewno do gruchających gołąbków, spijających sobie z dzióbków z małżonkiem nie należymy. Dlaczego tak? Dlaczego więc tak lubię...
Oj zabiegana ostatnio jestem, normalnie jak nie ja. A to wszystko spowodowane moją pracą i wyjazdami służbowymi. Właściwie cały luty został im podporządkowany i dopiero w ten weekend wracam do siebie i łapię jako taki balans. Bo nie wiem czy wiecie, ale ja to raczej ten typ domatora introwertyka, który męczy się w nadmiernej ilości sytuacji towarzyskich. Mnie niespecjalnie cieszy rozbijanie się po hotelach, codzienne jedzenie w restauracjach. Albo inaczej, cieszy, ale tylko przez chwilę....
